Hakan Günday'ın hayat ile beraber gitmektense hayattan kopmayı tercih etmiş 4 arkadaşın hikayesini anlattığı romanı. Kitaba başladığınızda PİÇ olmayı isteyecek, bitirdiğinizde ise ne olacağınıza karar veremeyeksiniz.
"Hayat seni öyle bir noktaya getirir ki kendini sevdiklerinle savaşırken ve nefret ettiklerinle sevişirken bulursun. Üzülürsün. Pişman olursun. Sonra biraz zaman geçer ve tersinin bu dünyada işlemediğini anlarsın."
"Kendimi beyaz kadranlı, romen rakamlı bir duvar saatindeki saniye çubuğu gibi hissediyorum. Sadece dönüyorum. Zamanın kendisiyim. Geçiyorum."
"Çocuklar..." dedi Barbaros.
Hakan, bir folklor figürünü tekrar eden ve kol kola girmiş üç küçük kıza bakıyordu.
"Evet" dedi,"çocuklar...Belki onlar..."
Cümlesini tamamlamadı çünkü söyleyeceklerinin eskiliğine ve saçmalığına güldü. Kim bilir kaç bin yıldır insanın sadece çocuğundan umudu vardı? Sırf boyu bir metrenin altında diye dünyayı cennete çevireceğine inanılan kaç çocuğun başı "Sizler her şeyi değiştireceksiniz" cümlesi eşliğinde okşanmıştı? Hakan düşündü. Cümlesinin sonunu değiştirdi:
"Belki onlar kendilerini bizden daha da kötü hissedecekler."
"Kötü değil" dedi Barbaros,"aptal, aldatılmış,dolandırılmış,kandırılmış. İşte böyle hissedecekler. Tabii bunu sadece açıkgözler hissedecek. Diğerleri dünyayı döndürmekle meşgul olacaklarından farkına bile varamayacaklar. Aynı şimdi olduğu gibi, bu çocuklar da her işleri, duyguları, düşünceleri yarım kalmış olarak ölecekler. Tama varamayanlar sürüsünün itaatkar üyeleri olarak kimliklerinden televizyonlarına kadar her şeyin oyuncağı olacaklar. Oysa şimdi onlara bak! İyiler. Koşuyorlar, düşüyorlar, gülüyorlar, umursamıyorlar, çünkü bilmiyorlar. Şu an için dünya onlar için bir oyuncak. Ama bir gün gelecek ve onlar da hepimiz gibi bir oyuncak olacak."
